Acceptatie

Op 8 augustus kwamen we naar Portugal. Onze aannemer zou die week beginnen met bouwen en op 4-5 weken tijd zouden onze houten huisjes al wind-en waterdicht zijn. Dus zochten we een huurappartement voor een maand om die periode te overbruggen.

Maandag verhuizen we definitief naar ons land en dit is een beeld van afgelopen week. In plaats van mooie huisjes is er een graver bezig het terrein te effenen. Een maand ver en het hele project is al met een maand opgeschoven.

Dat was een hele zware dobber. Daar is veel frustratie bij komen kijken.

Maar wat we ons in die boosheid en frustratie gerealiseerd hebben is vooral dat we opnieuw onze eigen planning helemaal afhankelijk gemaakt hadden van factoren waar wij bijzonder weinig vat op hebben.

In plaats van te leven en te genieten, hebben we de afgelopen maand de emotie laten overnemen. We keken naar wat nog niet was. Naar gebroken beloftes.

Dat gaan we anders doen. We verhuizen maandag naar een tentenkamp op ons land. Voorlopig zelfs nog zonder electriciteit, want de zonnepanelen die al lang geleverd hadden moeten zijn, zijn er nog niet. Maar we willen op ons land zijn. In connectie daarmee staan. Genieten van dit prachtige stukje aarde.

We willen het leven weer zelf in handen nemen. Genieten van de frisse ochtenden, relaxen in de schaduw van de schitterende bomen als het te heet is midden op de dag, afspreken met gelijkgestemde zielen, … kortom, we willen het leven leven waar we voor naar hier gekomen zijn.

Leven in harmonie. Kijken naar wat we hebben, niet naar wat we graag zouden hebben. Gaat dat altijd makkelijk zijn? Zeker niet. Maar met de juiste ingesteldheid kunnen we elkaar er door helpen op moeilijke momenten. En zo komen we vooruit. Zo maken we iets moois van ons leven.

Dat huis komt er hoe dan ook. Dus kunnen we de tussentijd beter ook leuk maken.

En zo leren we zelf nog steeds de lessen die we anderen meegeven. We hervallen soms zelf ook nog in oude patronen. En sturen bij zodra we ze zien. Dat is leren. Met vallen en opstaan.

En nu willen we weer staan. Als een boom. Soms in de storm, maar blijven staan.

Kan jij mee buigen met de storm en toch blijven staan? Kan jij kijken naar de schoonheid van de storm die jou doorheen schudt? Kan jij zien dat je in die storm nog steeds dezelfde bent? En dat je ook de schoonheid kan zien in de storm?