Mentors

Mentors

Zowat een maand geleden kreeg ik de vraag of ik wilde meewerken aan een mentorschap traject voor jonge mannen. Voor tieners en twintigers op de grens tussen jongen en man.

Dat was de derde keer in 2 maanden tijd dat ik de vraag kreeg om iets voor (iemand uit) die doelgroep te doen.

Ik vind dat spannend. Uit mijn comfort zone. Dat is niet mijn “normale” doelgroep die ik met Mannen Hakken Hout wil bereiken. Ik richt mij op mannen tussen 35 en 65 jaar oud die op zoek zijn naar antwoorden over wie ze zijn, wie ze willen zijn en hoe ze daar aan kunnen werken.

Dus deze vragen vallen daar buiten. Maar waarom zeg ik dan niet gewoon dat ik dat niet doe, dat zij niet mijn focus doelgroep zijn? Omdat ik enorm aangetrokken wordt door het idee om iets voor deze jonge mannen te kunnen betekenen. Omdat ik te doen heb met jonge mannen die moeten opgroeien in deze samenleving. Omdat ik hen graag wil bijstaan. En omdat ik echt geloof dat dit een enorme meerwaarde zou kunnen zijn.

Want als deze jonge mannen op die leeftijd de juiste handvaten meekrijgen, komen zij misschien helemaal niet op het punt uit waar ze zich op hun veertigste moeten afvragen of ze wel het leven aan het leiden zijn dat ze willen leiden.

Als wij allemaal een mannelijke mentor (of een team van mentors) hadden toen we opgroeiden, zouden we dan nu met dezelfde persoonlijke vragen zitten? Ik denk het niet.

Ik denk dat de problemen waar wij nu tegenaan lopen voor een deel voortkomen uit een gebrek aan mannelijke voorbeelden tijdens deze cruciale jaren. Een gebrek aan inzicht in wat het is om man te zijn in deze wereld.

Daarnaast denk ik ook dat wij als man nooit echt afscheid hebben kunnen nemen van de jongen in ons omdat het in onze samenleving totaal ontbreekt aan overgangsrituelen. Er is geen moment meer waarop we van jongen tot man gemaakt worden. We kunnen geen afscheid nemen van de jongen in ons. Dus blijft die hangen. Blijft die jongensenergie in ons zitten en komt die naar boven in allerlei (eerder ongewenst) gedrag.

Ik was zelf tijdens mijn tienerjaren heel hard op zoek naar wat het betekent om man te zijn. Ik noemde mezelf een feminist, maar kon nog niet goed plaatsen wat dat dan betekende voor mij als opgroeiende man. Ik ging naar mannenweekends in Nederland op zoek naar antwoorden op die vragen, maar kreeg daar maar gedeeltelijk antwoorden op. Als ik daar nu naar terugkijk zie ik waarom. Wij waren toen een groep “softe” mannen bij elkaar. We wisten het eigenlijk allemaal niet. En dus zochten we steun bij elkaar. Maar we hadden geen voorbeeld van echt gezonde mannelijkheid. In kracht én in liefde. Dus hielden we de jongen in ons levend. Om niet te moeten opgroeien. Om niet als man te moeten toetreden tot de patriarchale maatschappij die we zo vergruisden.

Als wij toen wel krachtige mannelijke mentors hadden die ons konden laten zien wat gezonde mannelijkheid is. Hoe je in mannelijke kracht kan staan. En hoe die mannelijke kracht totaal anders dan de zogeheten mannelijkheid die we bij de huidige leiders zien. Dan was ik waarschijnlijk een andere man geweest nu. Dan had ik mijn zoektocht naar mijn eigen pad twintig jaar eerder kunnen doen.

En dat geldt volgens mij voor alle (jonge) mannen. Laat ons dus samen dit traject aan gaan. Laten we in onze kracht gaan staan. Als man, vader, oom, vriend, … Zodat wij een voorbeeld kunnen zijn voor de opgroeiende mannen van nu.

Doe jij mee?