De sprong in het onbekende
Heb jij dat ook zo vaak? Dat een stemmetje in jou aangeeft dat je graag iets nieuws zou willen. Maar dat je je laat tegenhouden door de angst voor het onbekende?
Ik pleit schuldig. Ik heb de neiging om hetzelfde te blijven herhalen omdat dat zekerheid biedt. Omdat dat comfortabel is. En omdat de gedachte aan verandering wel wat beangstigend is.
Maar ik vecht tegen die gevoelens. Ik ben mij zeer bewust van die patronen en schuif ze (na enige interne strijd) aan de kant.
Want ik weet intussen dat in de nieuwe zaken heel veel schoonheid ligt. Dat mijn dromen daar verwezenlijkt worden. Dat daar de versie van mezelf ligt die ik echt wil zijn.
In blijven trappelen ter plaatse ligt dat niet. Dan blijft alles bij het oude en groei ik niet naar die Willem 2.0 die ik wil zijn.
Voor mij is de verhuis naar Portugal ook zo’n sprong. Enerzijds beangstigend, anderzijds zo vol potentieel. En ik kies er voor on naar dat potentieel te kijken. Mij daar op te richten.
En te springen.
Want ik weet dat het goed komt. Hoe dan ook. Het komt altijd goed.
Zoals John Lennon ooit zei: “In the end it will all be OK. If it is not OK, it is not the end.”
We blijven springen. En we blijven groeien. Met vallen en opstaan. Maar altijd vooruit. Met de blik op mezelf 2.0.
Durf jij te springen?
Recente reacties